Een goed gesprek met je ego

Met het starten van mijn praktijk nam ik me voor om elke week een blog te schrijven. Dat wilde ik doen om meerdere redenen.

-Om jou de gelegenheid te geven mij en mijn visie op therapie te leren kennen. Zodat je – als je op zoek bent naar een therapeut of coach – kunt aftasten of ik diegene ben waar jij je prettig bij voelt.

-Om de tijd bij te houden. Omdat die zo vaak door mijn vingers glipt.

-Om mijn eigen hoofd en lijf te onderzoeken en die van mijn cliënten (anoniem).

-Omdat ik nu eenmaal van schrijven houd.

‘Moet dat in het openbaar?’ vroeg mijn kritische egostem.

‘Ja,’ antwoordde ik, ‘blijkbaar wil ik dat!’

‘Ga je dat volhouden?’ was zijn volgende vraag. En hij ratelde door: ‘Dat ga je toch nooit volhouden… en waarom zou je het überhaupt doen? Wie help je ermee?’

Eerst riep alles in mij: ‘Ik ga dit doen, vrouwen met dezelfde problemen als ik hebben hier iets aan. Ik kan heus schrijven en ik heb discipline, echt waar.’ En toen zakte ik als een plumpudding in elkaar.

Natuurlijk zou ik het nooit volhouden en inderdaad wie zat er op te wachten? Ik had al bijna het idee verworpen want mijn ego-stem had mij bijna overtuigd. Bijna.

Ik zette mijn voeten stevig op de grond en ademde naar mijn buik. Ik werd meteen een stuk rustiger. ‘Wacht eens even,’ zei ik tegen mezelf. ‘Ga eens met zachtmoedigheid naar dit idee kijken en echt voelen wat je ermee wilt. Ik voelde kippenvel op mijn armen, rond mijn hart werd het warm. Ik kreeg ontzettend veel energie van dit idee. Alles in mij riep ‘JA!’.

Door er zo bewust naar te kijken en mijn lichaam te voelen, ontstond er ruimte en ontspannenheid en kon ik de ego-stem beteugelen. Ik zei tegen hem: ‘waarom ben je zo streng tegen me? Dat is toch helemaal niet nodig. Laat het me ontdekken!’

Ik heb lang mijn leven laten bepalen door mijn kritische ego-stem. Zo negeerde ik een jaar dat ik met een knoop in mijn maag naar mijn werk ging. Mijn lichaam gaf aan dat de baan niet paste, maar ik ging gewoon door. ‘Ga je dit opgeven? Zie je wel dat je niets kunt,’ riep de ego-stem.

Maar weet je wat? Op een dag had mijn lichaam er genoeg van. Ik werd ziek, best erg ziek. Ik kon niet anders dan er naar luisteren. Het was een harde les. Ook omdat het een tijd kostte om weer te herstellen.

Nu heb ik een vraag aan jou. Hoe is het gesteld met jouw ego? En hoe sta jij in verbinding met je eigen wijsheid? Durf je er naar te luisteren? Of ben je ermee in gevecht?

Ik ben oprecht benieuwd wat die kritische stem van jou te zeggen heeft en hoe je ermee omgaat!

‘You are beautiful,’ schreef mijn dochter gisteren op een briefje voor mij. Ik heb het opgehangen.